Bułkę przez bibułkę

Pszenna, zwykła, maślana czy kajzerka. Kto nie ma swoich ulubionych bułek i nie je ich chętnie na śniadanie? Z pewnością bułkożerców jest na świecie wielu. Mimo zmiennych trendów żywieniowych, od wieków chrupiące „małe chlebki” święcą tryumfy na stołach całego świata. 1 czerwca obchodzimy Dzień bułki.

O ile wiemy, że chleb wypieka się już od 12 tysięcy lat, historia bułki ma pewne luki. Wiadomo jednak, że jest związana z powstaniem chleba. Pulchność uzyskano dopiero pięć tysięcy lat temu, więc o ile bułki istniały wcześniej, nie były zapewne tak smaczne i miękkie jak teraz.

Rodzajów bułek jest mnóstwo, w zależności od tego, jakich zbóż używa się do ich pieczenia i od kraju, w którym powstają. Największą karierę zrobiła kajzerka, którą piecze się z mąki pszennej. Zazwyczaj jest saute lub z sezamem. Kajzerka ma rodowód austriacki. Był już znana od co najmniej 1760 roku, gdy gościła na jednych z bankietów cesarzowej Marii Teresy Habsburg. Według tradycji, bułka była nazwana na cześć cesarza (niem. Kaiser) Franciszka Józefa. Sposób wypieku i charakterystyczny kształt kajzerki został opracowany przez wiedeńskich piekarzy

Powodzeniem wśród bułek, cieszy się również grahamka – pełnoziarnisty przysmak. Popularna w każdym kraju, a w szczególności we Francji, jest bagietka. Bułka o podłużnym kształcie nierzadko zastępuje pospolite, okrągłe wypieki. Spory, czy jest wynalazkiem Francuzów, czy ulepszoną przez nich wersją wiedeńskiej bułki, nadal trwają. Podobno stworzyli ją francuscy piekarze za czasów Napoleona Bonaparte, by zmieściła się w kieszeni żołnierskiego munduru. Jednak z czasem bagietka przestała być wyłącznie przysmakiem żołnierzy. Zakochali się w niej Francuzi i stała się podstawowym składnikiem ich posiłków słynnym na cały świat.

Odpowiedzią włoskich piekarzy na francuskie bagietki to ciabatta. Za jej twórcę uważa się weneckiego piekarza Arnoldo Cavallariego, który w roku 1982 po raz pierwszy zaprezentował ją swoim klientom. Nieco wydłużona, spłaszczona bułka szybko podbiła cały świat. Każdy region Włoch ma swoją odmianę ciabatty.

Brioszka to francuski wypiek podawany w postaci wytrawnej lub ze słodkimi dodatkami. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z XV wieku. Zawiera olbrzymią dawkę masła i jaj, czemu zawdzięcza swoją delikatność. Klasyczny kształt brioszki, zwany brioche à tête, formowany jest z dwóch części ciasta: większej będącej ciałem i mniejszej, czyli główki.

Lussekatt to słodkie, szafranowe bułeczki niezwykle popularne w krajach skandynawskich. Nazywane też oczami świętej Łucji, pieczone są w dniu jej święta 13 grudnia, ale też w całym okresie adwentowym. Bułki w kształcie litery S ozdobione są rodzynkami umieszczonymi w obu zawijasach. Z kolei obwarzanek to tradycyjny, sięgający średniowiecza wypiek w kształcie splecionego, skręconego pierścienia. Nazwę zawdzięcza charakterystycznemu sposobowi przygotowania. Po uformowaniu obwarzanki są obgotowywane (obwarzane) w wodzie, a po osączeniu posypywane solą lub ziarnami i pieczone do zrumienienia. Obwarzanki Krakowskie w 2010 roku zostały wpisane do unijnego rejestru Chronionych Oznaczeń Geograficznych.

Bułkę najczęściej spożywamy na śniadanie, w towarzystwie masła, sera, konfitur lub wędliny. Jej świeżość możemy poznać po dotyku. Jeśli się kruszy i jest miękka, oznacza to, że jest świeża. Czerstwe pieczywo jest wysuszone.

Bułki zawierające żyto lub otręby mają wysoką zawartość błonnika, co powoduje szybkie uczucie sytości i usprawnienie przemiany materii. Niektóre rodzaje bułek na długo możemy zapamiętać, ponieważ mogą się przyczynić do nadprogramowych kilogramów. Białe pieczywo nie jest zalecane przez dietetyków szczególnie osobom prowadzącym siedzący tryb życia.